Կարաոկեի անունը ծագում է ճապոնական «դատարկություն» և «նվագախումբ» բառերից: Կախված համատեքստից, կարաոկեն կարող է նշանակել զվարճանքի վայրի տեսակ, երգ ՝ հետընթացից, և հետնահետքերի վերարտադրման սարք: Անկախ ենթատեքստից, մենք միշտ պատկերում ենք խոսափող, էկրանի պայծառ լույսը բաժանորդների հետ և տոնական մթնոլորտ: Այսպիսով, ի՞նչ է կարաոկեն:

Հատուկ պատասխան չկա այն հարցին, թե երբ է առաջին անգամ հայտնվել կարաոկեն: Եթե ​​մենք խոսենք երաժշտություն չունեցող երաժշտություն երգելու մասին, ապա արդեն 1930-ականներին այնտեղ կային վինիլային ձայնասկավառակներ հետնամասերով, որոնք նախատեսված էին տնային կատարումների համար: Եթե ​​մենք խոսում ենք կարաոկե նվագողի մասին, ապա դրա նախատիպը առաջին անգամ նախագծվել է Japanապոնիայում 1970-ականների սկզբին երաժիշտ Դայսուկե Ինուեի մոգական հպման միջոցով, որն իր ելույթների ժամանակ օգտագործեց հետիոտները արագ հանգստանալու համար `պահպանելով հանդիսատեսի հափշտակության մակարդակը:

Theապոնացիները հետզհետե սկսեցին երգել հետիոտներում, որ շուտով հայտնվեց բարերի և ակումբների համար կարաոկե-մեքենաներ արտադրելու նոր արդյունաբերություն: 1980-ականների սկզբին կարաոկեն հատեց օվկիանոսը և վայրէջք կատարեց ԱՄՆ-ում: Նախ, այն տրվեց սառը ուսի, բայց տնային կարաոկեիստների գյուտից հետո այն իսկապես հանրաճանաչ դարձավ: «Կարաոկեի էվոլյուցիա» հոդվածը ձեզ ավելի շատ տեղեկություններ կտա կարաոկեի պատմության մասին:

Երգչուհու ձայնը խոսափողի միջով հասավ խառնիչ տախտակ, որտեղ այն խառնվեց և դրեց հետադարձուղի: Դրանից հետո այն երաժշտության հետ միասին փոխանցվեց արտաքին աուդիո համակարգ: Կատարողները հեռուստացույցի էկրանից ենթաբաժիններ էին կարդում: Հետին պլանում խաղաց բնօրինակ երաժշտական ​​տեսահոլովակ կամ հատուկ արտադրված կադրեր ՝ չեզոք պարունակությամբ: